Welkom

Daar is ‘ie dan! De geheel vernieuwde website van de Bond van Oud Lyceïsten. De BOL. Dat “Bond” klinkt wel heel ouderwets. Het heeft iets padvinderigs. Iets vooroorlogs. De Bond van Geheelonthouders. Of Letterzetters. Of Ketellappers. Maar ja, dat Nederlands(ch) Lyceum is wel geworteld in een periode waarin dat soort gremia gemeengoed waren. Dus we houden toch maar vast aan die aanduiding.

Daarentegen is het logo wel gemoderniseerd; los daarvan is de website meer toegankelijk geworden, zodat daarop geplaatste/te plaatsen foto’s en informatie makkelijk(er) kan worden gevonden.

Namens het bestuur nodig ik u allen -als leden van de BOL- van harte uit om “content” aan te leveren. Aarzel niet om uw gedachten/herinneringen/verhalen met ons te delen, zodat we het schoolverleden kunnen laten herleven en anderen daar kennis van kunnen nemen. Waarmee deze website -hopen we- een reservoir van dierbare herinneringen wordt. En het hoeft geen literair kwaliteit te hebben. Graaf in uw geheugen en geef uw pen een zet, zou ik zeggen.

Ter inspiratie moge het navolgende dienen.

Dat ik niet meer het hele jaar met één leraar te maken had, maar elk uur met een ander -in een eigen lokaal- vond ik zó stoer. Maar ook een beetje spannend. Lerar(ess)en op de lagere school waren toch -per saldo= een soort tweede ouders. Maar nu werden het er zoveel, dat dat concept niet meer verdedigbaar was….

En toen ik voor het eerst het schoolplein op fietste -op een nieuwe (tweedehands) fiets- werd ik ook getroffen door het feit dat ik daar leerlingen aantrof die in mijn ogen al volwassen waren. Bijna-meneren. Bijna-mevrouwen. Zou ik dat ook (mogen) meemaken? Het antwoord is niet verrassend: ja dus. Maar het gebeurt ongemerkt. Zelfs nu nog herken ik me soms nog in dat eersteklassertje, dat totaal onbevangen aan zijn middelbare-school-leeftijd begint. De schoolbel. De proppenwacht. Het scheikundelokaal met die merkwaardige douche boven de deur. De geodreieck. Het plastic zakje met boterhammen; gedeeltelijk ingedrukt door de appel die m’n moeder er bij had gedaan. De stapels boeken en schriften die je met je mee moest zeulen. En m’n stem die in fases een octaaf lager wordt…

Kortom, ik daag u -nogmaals- uit om uw ervaringen met ons te delen. Wij zijn daar blij mee…en ook anderen.

Hein Snijders (1965-1972)

Deel dit artikel