Bij de lancering van de vernieuwde website……
Dat ik niet meer het hele jaar met één leraar te maken had, maar elk uur met een ander -in een eigen lokaal- vond ik zó stoer. Maar ook een beetje spannend. Lerar(ess)en op de lagere school waren toch -per saldo- een soort tweede ouders. Maar nu werden het er zoveel, dat dat concept niet meer verdedigbaar was….
En toen ik voor het eerst het schoolplein op fietste -op een nieuwe (tweedehands) fiets- werd ik ook getroffen door het feit dat ik daar leerlingen aantrof die in mijn ogen al volwassen waren. Bijna-meneren. Bijna-mevrouwen. Zou ik dat ook (mogen) meemaken? Het antwoord is niet verrassend: ja dus. Maar het gebeurt ongemerkt. Zelfs nu herken ik mezelf soms nog in dat eersteklassertje, dat totaal onbevangen aan zijn middelbare-school-leeftijd begint. De schoolbel. De proppenwacht. Het scheikundelokaal met die merkwaardige douche boven de deur. De geodreieck. Het plastic zakje met boterhammen; gedeeltelijk ingedrukt door de appel die m’n moeder er bij had gedaan. De stapels boeken en schriften die je met je mee moest zeulen. En m’n stem die in fases een octaaf lager wordt…
Hein Snijders (1965-1972)